อาการนอนไม่หลับอาจแบ่งตามระยะเวลาของอาการออกเป็นการนอนไม่หลับชั่วคราว (transient insomnia) การนอนไม่หลับระยะสั้น (short-term insomnia) และการนอนไม่หลับระยะยาว (long-term insomnia)
อาการนอนไม่หลับชั่วคราว พบในคนปกติที่เกิดความเครียดเฉียบพลัน (acute stress) เช่น การเข้านอนโรงพยาบาลเพื่อเตรียมการผ่าตัด การต้องพูดต่อสาธารณชนวันรุ่งขึ้น หรือเกิดจากการเปลี่ยนตารางเวลาหลับนอนทันที เช่น การบินข้ามประเทศที่เวลาต่างจากเดิมมาก ซึ่งอาการนอนไม่หลับชั่วคราวนี้มักเป็นติดต่อกันเพียง 2 ถึง 3 วัน
อาการนอนไม่หลับระยะสั้นมักสัมพันธ์กับความเครียดทางครอบครัว การงาน หรือกังวลต่อความเจ็บป่วยทางร่างกายที่รุนแรง อาการนี้อาจเป็นติดต่อกันได้นานถึง 3 สัปดาห์
ส่วนอาการนอนไม่หลับระยะยาว หรือเรื้อรัง (chronic insomnia) นั้นพบว่าผู้ป่วยที่มีอาการนอนไม่หลับเรื้อรังประมาณ 1 ใน 3 ถึงครึ่งหนึ่งเป็นโรคทางจิตเวช นอกนั้นจะสัมพันธ์กับการติดเหล้าหรือสารเสพย์ติด โรคทางร่างกาย เช่น โรคกระเพาะ โรคหอบหืด โรคทางการนอนหลับ เช่น sleep apnea, periodic limb movement disorder, delayed sleep phase syndrome เป็นต้น
เนื้อหา จาก สรยุทธ วาสิกนานนท์ พ.บ.,ยานอนหลับและสารช่วยการนอนหลับ, วารสารสมาคมจิตแพทย์แห่งประเทศไทย
* ขอบคุณบทความจาก : http://www.unigang.com/Article/17602
